چالش اعتیاد دانش‌آموزان
رکنا: ارائه آمارها و تحقیقات دقیق، یکی از ملزومات مهمی است که منجر به برنامه‌ریزی می‌شود.
ارائه آمارها و تحقیقات دقیق، یکی از ملزومات مهمی است که منجر به برنامه‌ریزی می‌شود، اما همین آمار درست و به موقع یکی از پایه‌هایی است که همواره لنگ می‌زند و هنوز هم بین نهادهای مختلف توافقی در این زمینه وجود ندارد. به طور مثال بارها پیش آمده که در یک موضوع خاص و ثابت آمارهای متفاوتی از سوی نهادهای مختلف مطرح شده است. کما اینکه در بسیاری از موارد، برخی آمار با رد و تکذیب نهادهای دیگر هم مواجه می‌شود؛ چراکه بی‌شک بیان یک‌سری موضوعات را به نفع خود نمی‌دانند و جزئیات بیشتر ضرورت برنامه‌ریزی و بالطبع مسئولیت‌پذیری بیشتر را به دنبال دارد.
آمار اعتیاد دانش‌آموزان هم از همین قبیل مسائل است؛ هر زمان آماری ارائه شده، دیوار بلندی به نام حاشا هم در برابر آن قد علم کرده است. حرف‌هایی از قبیل «دانش‌آموز معتاد Addicted نداریم» یا «اگر هم کسی معتاد باشد، در خانه معتاد شده و بعد دانش‌آموز شده» را به کرات شنیده‌ایم.
آموزش و پرورشی‌ها به صورت کلی منکر مصرف دخانیات یا مواد روان‌گردان توسط دانش‌آموزان هستند و می‌گویند، درصد کمی از دانش‌آموزان به این مسائل گرایش دارند. در صورتی که اکنون شنیده شده است حدود 13 الی 14 درصد دانش‌آموزان مواد و دخانیات مصرف می‌کنند.
امیرمحمود حریرچی، جامعه‌شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطباِیی با اعلام این آمار می‌گوید: طبق تحقیقاتی که مرکز پژوهش‌های مجلس هم انجام داده، بالای 15درصد از دانش‌آموزان تا قبل از 15سالگی و دوره متوسطه به نوعی رابطه جنسی را تجربه می‌کنند یا مواد روان‌گردان برای آنها به شکل‌های مختلف در دسترس قرار دارد و توسط برخی از آنها نیز استفاده می‌شود.
طبق پژوهش‌های انجام شده، بسیاری از مواد مصرفی دانش‌آموزان توسط خود آنها ابداع می‌شود. متأسفانه در حال حاضر دانش‌آموزان خودشان از داروها، مواد روان‌گردان درست می‌کنند. این موضوع قاچاق Contraband هم محسوب نمی‌شود، زیرا کاری از دست دولت یا دیگران برنمی‌آید. در گذشته افراد به اصطلاح ساقی در مکان‌هایی مثل پارک‌ها یا جلوی دبیرستان‌ها حضور داشتند که دانش‌آموزان را آلوده می‌کردند، اما امروز بخشی از این مواد توسط خود دانش‌آموزان ساخته و بین خودشان هم توزیع می‌شود. دانش‌آموزان در بین خودشان یکدیگر را مطلع و همین‌طور برای هم این مواد را فراهم می‌کنند. همچنین استفاده از سایت‌ها و فضای مجازی نیز باعث می‌شود، آنها از این رفتار‌ها اطلاعات درستی نداشته باشند و فکر کنند موادی مثل آمفتامین فقط باعث سرخوشی می‌شود و اعتیاد‌آور نیست.
اما در این بین آموزش و پرورش نه‌تنها مسئولیتی را به عهده نمی‌گیرد و کار پرورشی خاصی در این رابطه در مدارس انجام نمی‌دهد، بلکه پای آموزشی این وزارتخانه هم لنگ می‌زند؛ چراکه اگر غیر از این می‌بود، وضعیت کنونی هم رخ نمی‌داد. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.
ارسال نظر