شهر به ترانه نیاز دارد + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، می گوید: «فقط هنرمند نیست که به مردم نیاز دارد؛ مردم هم به ما نیاز دارند.» اسمش محمد است، دست های پینه بسته اش را نشان می دهد و با لهجه شیرازی اش می گوید که از شهرش به تهران آمده تا هم کار کند، هم آموزش ببیند. سازش را دستش می گیرد؛ «10 سال است ساز می زنم. سازم را خیلی دوست دارم، اگر کنارم نباشد نمی توانم صحبت کنم.» این می شود که گیتارش را در آغوش می کشد و گفت و گویمان همانجا، در گوشه ای از مترو شروع می شود.

8 سالی می شود که نوازنده خیابانی است و گیتارش شده یار غارش! در این سالها، روزهای خوب و بد زیادی را دیده است؛ از تحمل سرما در زمستان ، تا پرت شدن پول خرد به سمتش. از دستگیر شدن و جلب ساز، تا پینه بستن انگشتانش.

می گوید که برخی نوازنده ها از جمله خودش، اگر سر هر کار دیگری به غیر از نوازندگی بروند، دیگر زمانی برای تمرین نخواهند داشت؛ اما وقتی نوازندگی خیابانی می کنند، هم می توانند درآمدی برای امرار معاش داشته باشند و هم می توانند در طول روز 8 الی 12 ساعت تمرین کنند.

محمد می گوید: یک بار همان اوایل کار کردنم، مرا دستگیر کردند و می خواستند سازم را به مدت یک ماه ضبط کنند. آنها نمی دانستند گرفتن یک ماهه ساز از نوازنده، باعث می شود به اصطلاح دست نوازنده بخوابد و شروع مجدد برایش سخت می شود. حالا در مترو، ماموران حراست و در خیابان ماموران شهرداری بساط کار ما را جمع می کنند. گاهی ممکن است مردم از کار ما خوششان نیاید و از ما شکایت کنند.

این نوازنده خیابانی با یادآوری یکی از تجربه های سختش در این کار، می گوید: یک بار، کسی که از موسیقی سر در نمی آورد به من گفت که پولِ این کار حلال نیست. چرا؟ من 10 سال است به سختی کار می کنم چراکه به این کار علاقه مند هستم؛ اما چرا پولش حلال نیست؟

وی می افزاید: من حرفه ام موسیقی است و نمی توانم شغل دیگری به غیر از این داشته باشم. درست مثل این است که به یک مکانیک بگویی برو دندانپزشکی کن!

او تاکید می کند: در کشورهای اروپایی موسیقی در مدرسه تدریس می شود، مردم موسیقی را می شناسند؛ ولی در ایران، مردم فرق یک نوازنده خوب از بد را نمی توانند تشخیص دهند. مردم باید بدانند چه کسی لایق حمایت است. برخی نوازنده های خیابانی هستند که ساز زدن را یا بلد نیستند و یا اطلاعات کمی از آن دارند و مردم این را نمی دانند. اگر این کار تعریف و ساز و کار مشخصی داشته باشد؛ چه ایرادی دارد که برخی نقاط شهر مشخص شود تا نوازنده ها بیایند و در آن محل ساز بزنند؟ برخی سوء استفاده می کنند، ساز می خرند و ادای ساز زدن را در می آورند. هنرمند به مردم نیاز دارد؛ ولی مردم هم به هنرمند نیاز دارند. اگر فردی آثار خوب نشنود، چگونه روحش پرواز می کند؟ چگونه حس خوب خواهد داشت؟ 

محمد به بهترین واکنش هایی که از مردم دیده است هم اشاره می کند و می گوید: بعضی وقت ها مردم احساسی می شوند و گریه می کنند، آهنگ درخواستی می دهند می گویند امیدواریم به کنسرتت بیاییم. اگر واکنش خوب نبینیم که دیگر سر کار نمی آییم!

این نوازنده خیابانی، بعد از انجام گفت و گو، یادداشت هایی را به دست خبرنگار رکنا رساند تا به صورت مکتوب هم سخنانش در دست باشد.